Gelovig ben ik niet. Ik geloof in ieder geval niet in een god. Ik geloof wel in mezelf en in het leven. Ik geloof ook in mijn kinderen, mijn familie en mijn vrienden. Ik geloof in heel veel dingen bedenk ik me nu. Maar nee, in een god geloof ik niet. Ik respecteer iedereen die het wel doet, maar ik heb het gewoon niet in me. Ik heb het heus wel geprobeerd, maar ik voel het niet.
Wat onlosmakelijk met het geloof verbonden is, zijn kerken. Het woord ‘kerk’ komt van het Griekse woord ‘Ecclesia’, wat ‘een bijeenkomst’ betekent. De wortel van het woord ‘kerk’ heeft dus geen betrekking op het gebouw, maar op mensen. En dat is fijn. Want ik ben een mens, weliswaar een ongelovig mens, maar wel een mens. Een mens op wie kerken een magische aantrekkingskracht hebben. Als ik een kerk zie, móet ik naar binnen. Ik hou van de mystiek, de prachtige bouwwerken, de stilte, de hoge plafonds. Ik hou zelfs van de kou in een kerk. Waar ik ook ben, in een verlaten dorp of in een hippe drukke stad, ik loop altijd even een kerk in. Even een momentje in complete stilte. Stilte om me heen, stilte in mijn hoofd. Ik loop wat rond, ga een op één van de harde houten banken zitten. Daar zit ik dan. Een minuut, een uur. Het maakt niet uit. Ik voel me er fijn. De rust is een weldaad.
Als ik dan na een minuut, na een uur, (altijd met lichte tegenzin) besluit om weer verder te gaan, steek ik altijd even een kaarsje op. Een lichtpuntje voor mensen die het nodig hebben, maar ook als herinnering aan de mensen die niet meer in mijn leven zijn.
En zo liep ik op een warme, ietwat klamme dag nietsvermoedend rond in Lloret de Mar. Ik was er slechts maar heel even en had me niet verdiept in het stadje of in de bezienswaardigheden. Compleet verrast, bijna extatisch was ik toen ik de Parochiekerk van Sant Roma zag. Nog voordat ik binnen was geweest, wist ik al dat dit voor mij hét hoogtepunt van mijn bezoek aan Lloret zou worden. Een lust voor het oog. Compleet omvergeblazen was ik. Zo blij als ik een klein kind in een snoepwinkel. Ik wilde naar binnen, maar de buitenkant van de kerk, zorgde ervoor dat ik er nog niet klaar voor was. Ik blééf kijken. Prachtige kleuren, veel torens en koepels. Op de binnenplaats mooie mozaïeken. Hoe mooi de buitenkant van een kerk ook kan zijn, de sereniteit binnen, trekt me het meest. En dus stapte ik over de drempel en liet me wederom meevoeren. Door de kerk, haar stilte. Het contrast met de buitenkant verraste me. Bescheiden. Rustig. Mooi.
En alles herhaalde zich. Het rondlopen, het genieten van de rust, het zitten op de harde banken en het kaarsje aansteken voor mensen in het heden of in het hiernamaals. Er is nou eenmaal geen betere plek waar je dat kunt doen dan in een gebouw waar de betekenis van het woord betrekking heeft op mensen……
Ook zin gekregen om verborgen schatten te ontdekken, maar ook om lekker uit te rusten op een van de stranden of aan de rand van je eigen zwembad? Een ruim aanbod van villa’s is te vinden bij CostaCabana. Kijk bijvoorbeeld eens naar Casa Fiesta, voor 8 personen en vlak bij het centrum! Liever luxe met zwembad? Dan is Villa Gaudi geweldig!
Villa Gaudi
